Μήτε εκείνος δεν ήξερε ν’ αποκριθεί στο βλοσυρό ανακριτή» γράφει ο Γιάννης Ρίτσος για τον Χριστό αλλά και όλους τους φρικωδώς ανακρινόμενους της αριστερής αγωνίας στο ποίημά του «Υπόκριση» από τη συλλογή «Διάδρομος και σκάλα». Εννοώντας φυσικά ότι δεν γίνεται να εξηγήσεις, να πεις τα πάντα σ’ αυτούς που δεν θέλουν να καταλάβουν, παρά μονάχα διά της σιωπής. Αυτής της ολόγλωσσης σιωπής, που όλα τα εννοεί και όλα τα περιέχει
Όλες τις γλώσσες δηλαδή, όλα τα νοήματα και όλη την πεποίθηση για ακόμα ένα παγκόσμιο βήμα προς το αύριο του ανθρώπινου όντος που σήμερα σφαγιάζεται και το σήμερα μοιάζει να βουλιάζει μέσα σε μια απέραντη θάλασσα αιματοβαμμένης απελπισίας. Όμως όχι. «Επιλέγω να μείνω σιωπηλή» ήταν η απάντηση της 16χρονης Παλαιστίνιας Άχεντ Ταμίμι «στο βλοσυρό ανακριτή». Έτσι απλά. Έτσι τέλεια. Τα είπε όλα. Για πάντα και από πάντα. Είναι στη φυλακή επειδή χαστούκισε έναν Ισραηλινό στρατιώτη που εισέβαλε στο σπίτι της, στη μεγαλύτερη και πιο αιματοβαμμένη φυλακή του κόσμου που ονομάζεται Λωρίδα της Γάζας. Ένα απέραντο πεδίο σφαγής, όπου Ισραηλινοί φαντάροι σφάζουν, χωρίς να κινδυνεύουν, άοπλους και αθώους που διεκδικούν γη και ελευθερία. Πώς να το πεις όλο αυτό με λόγια; Πώς να βγάλεις αίμα από το στόμα σου αν όχι με τη σιωπή;
«Επιλέγω να μείνω σιωπηλή» είπε η Άχεντ Ταμίμι στους ανακριτές. Πώς αλλιώς να μιλήσεις για τον Ιμπραήμ Αμπού Τουράγια με τα κομμένα πόδια, που τον σκότωσαν πριν λίγο καιρό Ισραηλινοί στρατιώτες πάνω στο αναπηρικό καροτσάκι; Πώς αλλιώς να μιλήσεις για τον 30χρονο Γιασέρ Μουστάτζα, που τον σκότωσαν οι ελεύθεροι (αυτής της φονικής ελευθερίας του δυνατού) σκοπευτές του Ισραήλ την ώρα που φωτογράφιζε τις εκπάγλου ωραιότητας γιαγιάδες της Παλαιστίνης καθώς βάδιζαν, ντυμένες τα κεντητά τους φορέματα, με τις πατερίτσες στα χέρια, προς το συρματόπλεγμα του αποκλεισμού, διεκδικώντας το δικαίωμα της επιστροφής στα πατρώα και μητρώα εδάφη τους ύστερα από 70 ολόκληρα χρόνια εγκλεισμού; Α, ναι. Μονάχα με τη σιωπή μπορείς να μιλήσεις για τη σφαγή της ωραιότητας. Για τη σφαγή του βλέμματος που χωρίς αυτό ομορφιά δεν υπάρχει. «Επιλέγω να μείνω σιωπηλή» είπε στους ανακριτές η Άχεντ Ταμίμι, γιατί έστω και μία λέξη θα ήταν προσβολή στα παιδάκια της Παλαιστίνης που πέφτουν νεκρά σαν τις μύγες, που το αίμα τους είναι μικρότερης αξίας κι από το αίμα ενός κουνουπιού, όπως έγραψε και ο Ισραηλινός δημοσιογράφος Γκίντεον Λέβι στη «Haaretz».
Η Άχεντ Ταμίμι (αντιγράφω την είδηση), σε βίντεο που φαίνεται να εξασφάλισε η οικογένειά της, το οποίο έδωσε στη δημοσιότητα μέσω του πρακτορείου Associated Press και που δείχνει μόνο ένα μικρό μέρος από τη δύο ωρών ανάκρισή της (να θυμηθούμε ότι είναι ένα ανήλικο κοριτσάκι) σε κέντρο κράτησης στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη στις 26 Δεκεμβρίου 2017, αντιμετώπισε με απίστευτη γενναιότητα αγωνιζόμενης σοφίας τις ανακριτικές μεθόδους που χρησιμοποιούν οι Ισραηλινές αρχές. Δηλαδή: «Λεκτική βία, ειρωνικά μειωτικά σχόλια που αφορούν το χρώμα του δέρματος της Άχεντ και εκβιασμούς για να τη αναγκάσουν να μιλήσει και να γλιτώσει τα μέλη της οικογένειάς της από τη σύλληψη».
«Επιλέγω να μη μιλήσω» ήταν η απάντησή της.
Μένεις έκθαμβος. «Επιλέγω». Επιλέγω να μην υποχωρήσω, πάει να πει, σε μια άφθαστη επίδειξη παγκόσμιου θάρρους. Επιλέγω να μείνω όρθια. Είμαι 16 χρόνων και «σας γαμώ τα λύκεια» μαζί με τους λύκους. Επιλέγω να μην καταδεχτώ τον τρόμο σας, να μη φοβηθώ τα μαχαίρια που μου κουνάτε στο πρόσωπό μου. Επιλέγω να σας ταπεινώσω. Είναι απλό: «Επιλέγω να μείνω σιωπηλή». Ποιος άλλος μπορεί να μιλήσει με ανώτερο δείγμα ορθής κρίσεως; Μπροστά στον φοβερό στρατό, μπροστά στην παγκόσμια σκληρότητα μιας άλλης σιωπής, ταπεινωμένης, μπροστά σε μυριάδες σφαγείς, ένα 16χρονο κορίτσι λέει «επιλέγω»! Σιωπώ! Και όλη η παγκόσμια τερατουργία ηττάται διά μιας. Ποιος, αλήθεια, ποιος άλλος, έχει κάνει τέτοια δωρεά στην ανθρωπότητα τούτα «τα χρόνια, τα δικά μας, τα σακάτικα», όπου «είθισται να δολοφονούν τους ποιητές», ποιο μεγάλη από τη ρητά διατυπωμένη επιλογή πολιτικής σιωπής της Άχεντ Ταμίμι; Ποιος άλλος έχει δείξει με τέτοια φωτεινότητα ότι οι φονιάδες ηττώνται; Ότι οι φονιάδες ουδέποτε είναι νικητές; Ότι στη δολοφονία ο φονιάς είναι νεκρός για πάντα, «και μια μέρα παραπάνω», όπως θα έλεγε και ο Μίλοραν Πάβιτς;
Βάλε στο ένα ζύγι την κομπορρημοσύνη όλων των Τραμπ, βάλε την αισχυντηλή μεγαλαυχία των θρησκειών σάπιας αγάπης, βάλε παγκόσμιους θεσμούς προστασίας ανθρώπων, ζώων, φυτών και λουλουδιών, βάλε αισχρά τιμαλφή βασιλέων, βάλε λόγια και λόγια διεθνών οργανισμών και οργάνων που παίζουν το πένθιμο τραγούδι της καταστροφής, βάλε (στα καθ’ ημάς τρισάθλια) τις γλωσσικές ακράτειες των Σαμαροβενιζέλων και των Λοβερδοαδώνιδων, βάλε και βάλε. Και από την άλλη, στο άλλο ζύγι βάλε μία και μόνο φράση ενός 16χρονου κοριτσιού, που δεν δείλιασε μπροστά στο όρθιο τέρας του φόνου: «Επιλέγω να μείνω σιωπηλή». Βάλ’ τα στη ζυγαριά. Και θα δεις προς τα πού γέρνει το δίκιο.
Ένα δίκιο, βέβαια, που ακόμη βρίσκεται στην εφηβεία του. Και είναι πολύ όμορφο. Και είναι κορίτσι. Και είναι ελπίδα. Και μας μιλάει με όλες τις σιωπές. Δηλαδή, με όλη τη μουσική του κόσμου, αφού μουσική δεν υφίσταται χωρίς τη σιωπή. Η μουσική είναι η αρμονική έκφραση της σιωπής. Και η σιωπή, με τη σειρά της, η εμβρυουλκός μέθοδος της ζώσας ύπαρξης που κάνει τον θάνατο απάτη.
Σ’ ευχαριστώ γι’ αυτό το μάθημα, Άχεντ Ταμίμι. Σ’ ευχαριστώ, κοριτσάκι μου, και υποκλίνομαι στο μεγαλείο σου. Σ’ ευχαριστώ που έκανες τη φυλακή σου μια παγκόσμια αγκαλιά. Σ’ ευχαριστώ που έδειξες ότι ο άνθρωπος δεν γεννιέται∙ αναβλύζει από παντού.
Κι ο εχθρός είναι λίγος.
Liberation Popular 