Οι τρόφιμοι του Οίκου Τυφλών εξεγείρονται και καταλαμβάνουν το οίκημα του ιδρύματος στην Καλλιθέα. Η προχωρημένη συνειδητοποίηση, η χειραφέτηση, αποτυπώνεται στα αιτήματα των καταληψιών. Υπερβαίνουν τα αναμενόμενα περί βελτίωσης των συνθηκών λειτουργίας του Οίκου Τυφλών και αναβάθμισης των παρεχομένων υπηρεσιών. Αγγίζοντας τη ρίζα του προβλήματος ρητά μιλούν για παραχώρηση του Ιδρύματος και ολόκληρης της περιουσίας του από την Εκκλησία στο δημόσιο.
Σαρτρ, Μποβουάρ, Φουκό, Σινιορέ, Βεργόπουλος, Πουλαντζάς, Μοντάν, Γαβράς, Ζέη, Πετρόπουλος, Φασιανός, οι πλέον γνωστοί από τους συμπαραστάτες. Είναι η πρώτη φορά στην ελληνική ιστορία που ένα κομμάτι του αναπηρικού χώρου εμπράκτως αμφισβητεί τον περιθωριακό ρόλο που του έχει επιβληθεί, αρνούμενο τον κοινωνικό πατερναλισμό και τους (τότε) φορείς – εκπροσώπους του.
Ήταν η “κρίσιμη πράξη” που έθεσε τις βάσεις για την χειραφέτηση των ελλήνων αναπήρων και για την δημιουργία τα μετέπειτα χρόνια οργανωμένου αναπηρικού κινήματος. Οι εξεγερμένοι τυφλοί, δε δίστασαν να συγκρουστούν μετωπικά με το κατεστημένο (οικονομικό, πολιτικό, θρησκευτικό), έχοντας όλο το δίκιο με το μέρος τους… Ο εξαναγκασμός της Εκκλησίας σε συμβιβασμό από μια ομάδα εξεγερμένων τυφλών, ήταν η πρώτη (και μοναδική νομίζω μέχρι σήμερα) έμπρακτη κι από τα κάτω αμφισβήτηση του θεσμού της εκκλησιαστικής περιουσίας και του εκκλησιαστικού κατεστημένου.
(κάποιοι καρπώθηκαν τους τότε αγώνες και πολλά χρόνια μετά ανελίχθηκαν σε θώκους και φτάσανε μέχρι υπουργοί, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…) τ
ου Μάριου Αυγουστάτου
Εδώ η ταινία της Μαρίας Χατζημιχάλη-Παπαλιού «Ο αγώνας των τυφλών» που έγινε εργαλείο αγώνα, κάνοντας παγκόσμια υπόθεση τα αιτήματα των αγωνιζόμενων τυφλών…
Liberation Popular 