Οι θηριωδίες των Σέρβων, οι βομβαρδισμοί του ΝΑΤΟ και η επιλεκτική ευαισθησία.τις 11 Ιουλίου του 1995, σερβοβοσνιακές δυνάμεις διοικούμενες από τον στρατηγό Ράτκο Μλάντις, εκτελούν περί τους 8000 άρρενες Βόσνιους Μουσουλμάνους στη Σρεμπρένιτσα, και ακολούθως τους ρίχνουν σε ομαδικούς τάφους, αν και η ορεινή πόλη της Βοσνίας Ερζεγοβίνης είχε κηρυχθεί ασφαλής περιοχή και φυλασσόταν από Ολλανδούς κυανόκρανους.
Όμως, οι στρατιώτες του ΟΗΕ δεν έριξαν ούτε μια τουφεκιά, αφήνοντας τους Μουσουλμάνους στην τύχη τους. Η σφαγή της Σρεμπρένιτσα θεωρείται η μεγαλύτερη στην Ευρώπη μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Πρέπει να συμπληρώσω πως σ’ αυτό το έγκλημα συμμετείχαν και ελληνικές παραστρατιωτικές ομάδες, τα μέλη των οποίων πανηγύρισαν, φωτογραφήθηκαν και παρασημοφορήθηκαν για τη δράση τους στη σφαγή.
Πάντως, είναι απορίας άξιον πώς η πολιτισμένη Δύση, που έφριξε με τη θηριωδία της Σρεμπρένιτσα, δεν ενοχλήθηκε από άλλες θηριωδίες που διαπράχθηκαν από τα άλλα, πλην των Σέρβων, εμπλεκόμενα μέρη στον εμφύλιο που ακολούθησε τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Θηριωδίες, ασφαλώς έκαναν κι οι Κροάτες (αυτοί κι αν έκαναν...) και οι Βόσνιοι. Οι πάντες βούτηξαν για τα καλά τα χέρια τους στο αίμα των πρώην συμπολιτών τους - άλλωστε, είναι γνωστόν πως ο πιο αιματηρός και βρόμικος πόλεμος είναι ο Εμφύλιος, κάτι ξέρουμε εμείς οι Έλληνες επ’ αυτού.
Επίσης, ο πολιτισμένος κόσμος, που αισθάνθηκε αποτροπιασμό με την Σρεμπρένιτσα, δεν έπαιξε βλέφαρο με τους βομβαρδισμούς που ακολούθησαν τέσσερα χρόνια μετά, όταν το ΝΑΤΟ αποκατάστησε την ευρωπαϊκή τάξη, διαλύοντας τη Σερβία με βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου, και δεν μιλάμε για στρατιωτικούς μόνο στόχους, αλλά για σχολεία, νοσοκομεία, ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς, γέφυρες και εργοστάσια.
Η επιλεκτική ευαισθησία είναι μια ασφαλής απόδειξη πως οι κλαυθμοί των ισχυρών για ένα μαζικό έγκλημα είναι υποκριτικοί και κάλπικοι. Εάν κάποιος πανίσχυρος ήθελε να αποκαταστήσει την παγκόσμια τάξη, τιμωρώντας τους αδικοπραγούντες, πόσες φορές θα έπρεπε να βομβαρδιστεί η ίδια η Ευρώπη και οι ΗΠΑ, αν αναλογιστεί κανείς τα εγκλήματα που διέπραξε η Δύση κατά του υπολοίπου κόσμου;
Ηθικόν δίδαγμα: δεν υπάρχουν «καλά» και «κακά» μαζικά εγκλήματα. Οι οκτώ χιλιάδες Βόσνιοι Μουσουλμάνοι που σφαγιάστηκαν από τους σερβοβόσνιους στη Σρεμπρένιτσα πρέπει να τιμώνται και να μνημονεύονται ακριβώς όσο και οι νεκροί άμαχοι από τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ στη Σερβία, ακριβώς όσο και οι αθώοι πολίτες του Ιράκ, της Λιβύης και του Αφγανιστάν. Όσο κι οι Παλαιστίνιοι στη Γάζα, όσο κι οι χωρικοί στο Βιετνάμ, όσο κι οι πολίτες του Ναγκασάκι, που εξαερώθηκαν για να διαπιστώσουν οι Αμερικανοί εάν η βόμβα πλουτωνίου θα έκανε τόση ζημιά όσο και η πρώτη, ουρανίου, που έριξαν στη Χιροσίμα...
Από πού κρατάει η σκούφια μας
Κάθε λέξη κρύβει μια ιστορία. Η ετυμολογία της, δηλαδή η αναζήτηση της προέλευσής της και της αρχικής της σημασίας, μπορεί να μας οδηγήσει πολύ μακριά, τόσο στα ονόματα των ανθρώπων και των τόπων, όσο και στις λέξεις που περιγράφουν αντικείμενα και αφηρημένες έννοιες.
Η μεγαλύτερη σφαγή που γνώρισε η ήπειρός μας μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στην πόλη, που βρισκόταν υπό την απόλυτη προστασία των Ηνωμένων ΕΘνών
Η σφαγή στη Σρεμπρένιτσα (σημαίνει «Μικρό Ορυχείο», που έχει χαρακτηριστεί και επίσημα γενοκτονία από τη διεθνή δικαιοσύνη, έλαβε χώρα τον Ιούλιο του 1995, μερικούς μήνες πριν από το τέλος του πολέμου της Βοσνίας (1992-1995).
Στις 11 Ιουλίου, οι δυνάμεις των Σερβοβοσνίων, υπό τον στρατηγό Ράτκο Μλάντιτς και την πολιτική κάλυψη του Ράντοβαν Κάρατζιτς και του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, ολοκλήρωσαν τη σφαγή 8.000 αρρένων αμάχων μουσουλμάνων σε μία περιοχή που κυριαρχούσε το σερβικό στοιχείο.
Η Σρεμπρένιτσα έγινε το σύμβολο της ντροπής, όχι μόνο για το μέγεθος του μακελειού, αλλά και για το γεγονός ότι η σφαγή έλαβε χώρα σε μία πόλη που ήταν υπό την απόλυτη προστασία των Ηνωμένων Εθνών.
Η πόλη είχε κηρυχθεί ασφαλής περιοχή από τα στρατεύματα του ΟΗΕ δυο χρόνια νωρίτερα και φυλασσόταν από Ολλανδούς στρατιώτες.
Όταν οι Σέρβοι την κατέλαβαν, οι πολύ λιγότεροι σε αριθμό Ολλανδοί, δεν έριξαν ούτε μια τουφεκιά για να υπερασπίσουν την πόλη.
Πολλοί Βόσνιοι πήγαν στο στρατόπεδο του ΟΗΕ για να ζητήσουν προστασία και αρκετοί δεν έγιναν δεκτοί.
Οι στρατιώτες του ΟΗΕ ζήτησαν απεγνωσμένα υποστήριξη, η οποία δεν τους δόθηκε ποτέ.
Οι Σέρβοι ξεχώρισαν τους άνδρες και αγόρια από τις γυναίκες και τους σκότωσαν, περίπου 8.000 ανθρώπους, ρίχνοντας τα πτώματά τους σε ομαδικούς τάφους.
Αξίζει να σημειωθεί πως μετά από την εξέταση των όσων συνέβησαν, η Ολλανδική κυβέρνηση παραιτήθηκε.
Η πτώση της Σρεμπρένιτσα σήμανε και την αντίστροφη μέτρηση στη βοσνιακή σύγκρουση. Η ταπείνωση των δυνάμεων του ΟΗΕ ανάγκασε τη διεθνή κοινότητα να πάρει σκληρά μέτρα και να βομβαρδίσει σερβοβοσνιακές περιοχές. Ακολούθησε η συνθήκη του Ντέιτον, που έφερε την ηρεμία, αλλά δεν έλυσε το βοσνιακό ζήτημα.
Ο πρωτεργάτης της Σφαγής στρατηγός Ράτκο Μλάντιτς και ο πολιτικός του προϊστάμενος Ράντοβαν Κάρατζιτς συνελήφθησαν μετά από χρόνια φυγοδικίας και δικάζονται στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, ενώ ο μέντοράς τους Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς δεν βρίσκεται πια στη ζωή. Μόνο δύο χαμηλόβαθμοι σερβοβόσνιοι αξιωματικοί έχουν καταδικασθεί σε ποινές πρόσκαιρης κάθειρξης γι' αυτό το διαρκές έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.
Η συμμετοχή Ελλήνων εθνικιστών
Σύμφωνα με αναφορά ολλανδικού ινστιτούτου, στις σφαγές πήραν μέρος και 12 Έλληνες.
Ανήκαν στην Ελληνική Φρουρά Εθελοντών και ήταν είτε μέλη της νεοναζιστικής οργάνωσης «Χρυσή Αυγή» ή μισθοφόροι.
Μάλιστα, ο Ράτκο Μλάντιτς τους ζήτησε να υψώσουν την ελληνική σημαία στην καθημαγμένη Σρεμπρένιτσα, ενώ ο Ράντοβαν Κάρατζιτς τους παρασημοφόρησε.
Οι έλληνες εθελοντές στη Βοσνία πίστευαν, όπως και η πλειονότητα των συμπατριωτών μας, ότι αγωνίζονταν για ιερό σκοπό, υπερασπιζόμενοι την Ευρώπη και τον Χριστιανισμό από τη λαίλαπα του Ισλαμισμού.
Srebrenica – A Cry from the Grave (Ντοκιμαντέρ του BBC):
Το 2008 η Ολλανδή δημοσιογράφος Ίνχεμπορχ Μπίχελ γύρισε το ντοκιμαντέρ The Greek Way, που αναφέρεται στην ελληνική συμμετοχή στη Σφαγή της Σρεμπρένιτσα
Liberation Popular 