IΣPAHΛ,το επεκτατικό μαντρόσκυλο του ιμπεριαλισμού
Στις 5 Ιούνη του 1967, στις 7.00 πμ, 160 ισραηλινά πολεμικά αεροσκάφη, σχεδόν το σύνολο της ισραηλινής αεροπορίας, απογειώθηκαν από τα αεροδρόμιά τους και κατευθύνθηκαν στα ανατολικά, στην χερσόνησο του Σινά και στην Ανω Αίγυπτο,εξαπολύοντας ένα «προληπτικό πλήγμα» στην αιγυπτιακή αεροπορία. Μέχρι το τέλος εκείνης της ημέρας, το 90% των αιγυπτιακών πολεμικών αεροπλάνων είχαν καταστραφεί.
Τα περισσότερα αιγυπτιακά αεροσκάφη δεν πρόφτασαν καν να απογειωθούν.
Ηταν η εφαρμογή της «Επιχείρησης Εστίαση» που σχεδιαζόταν από το ισραηλινό Γενικό Επιτελείο ήδη από το 1963. Η προετοιμασία ήταν τόσο λεπτομερής που τίποτα δεν είχε αφεθεί στην τύχη, ακόμα και η ώρα της επίθεσης: ήταν η ώρα που οι Αιγύπτιοι πιλότοι έπαιρναν το πρωινό τους.
Τις επόμενες μέρες, η ισραηλινή αεροπορία και στρατός εφάρμοσαν το ίδιο σχέδιο σε μεγαλύτερη κλίμακα. Μέχρι τις 10 Ιούνη, όταν τερματίστηκαν οι εχθροπραξίες, οι στρατοί όχι μόνο της Αιγύπτου,αλλά και της Ιορδανίας, της Συρίας και του Ιράκ (ο Λίβανος δέχτηκε επίσης επίθεση) είχαν υποστεί μια ταπεινωτική ήττα τεραστίων διαστάσεων. Με τον«Πόλεμο των Εξι Ημερών» το Ισραήλ κατέκτησε την Χερσόνησο του Σινά και τη Λωρίδα της Γάζας από την Αίγυπτο, τη Δυτική Οχθη μαζί με την Ανατολική Ιερουσαλήμ από την Ιορδανία και τα Υψίπεδα του Γκολάν από την Συρία.
Με εξαίρεση τή χερσόνησο του Σινά, πού επέστρεψαν στην Αίγυπτο το 1977, το Ισραήλ συνεχίζει την κατοχή αυτών των εδαφών παρόλες τις αποφάσεις του ΟΗΕ.
Περίπου 360.000 Παλαιστίνιοι έγιναν για δεύτερη φορά πρόσφυγες, διωγμένοι από την Δυτική Οχθη κατευθύνθηκαν στην Ιορδανία, στον Λίβανο.
Οι υπόλοιποι έμειναν κάτω από την ισραηλινή κατοχή, βλέποντας τους ισραηλινούς οικισμούς των εποίκων να κλέβουν τη γη και το νερό τους και την καταστολή σε βάρος τους να παίρνει απίστευτες διαστάσεις.
Ηδη από τότε η επίσημη ιστορία του Ισραήλ, επιμένει ότι επρόκειτο για έναν αμυντικό πόλεμο, έναν ακόμα «πόλεμο υπαρξης».
Ο τότε ισραηλινός υπουργός Εξωτερικών, Αμπα Εμπάν, για παράδειγμα,έχει γράψει ότι το Ισραήλ «διεξήγαγε έναν αμυντικό αγώνα με δυο σκοπούς:την ασφάλεια και την ειρήνη.»
Υποτίθεται ότι η Αίγυπτος –σε συμφωνία με τα άλλα αραβικά κράτη- ετοιμαζόταν να επιτεθεί και το Ισραήλ την «πρόλαβε». Οι αποδείξεις για αυτόν τον ισχυρισμό είναι η κινητοποίηση του αιγυπτιακού στρατού από τον πρόεδρο Νάσερ από τα μέσα του Μάη, η εκδίωξη των «κυανόκρανων» του ΟΗΕ από το Σινά στο τέλος του ίδιου μήνα, και πάνω από όλα ο ναυτικός αποκλεισμός των Στενών του Τιράν από την Αίγυπτο.
Η αλήθεια είναι ότι το κράτος του Ισραήλ θεμελιώθηκε με την εθνοκάθαρση του 1948, όταν εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι εκδιώχτηκαν από τα σπίτια και τα χωριά τους και έγιναν πρόσφυγες.
Το Ισραήλ γεννήθηκε σαν ένα κράτος αποίκων και μπορούσε να επιβιώσει με την επέκταση και τον πόλεμο. Γι’ αυτό χρειαζόταν«προστάτες» τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που ήθελαν ένα μαντρόσκυλο στη Μέση Ανατολή. Στον πόλεμο του 1956 το Ισραήλ έπαιξε αυτό το ρόλο στο πλευρό της Αγγλίας και της Γαλλίας που ήθελαν να ανακτήσουν τον έλεγχο της Διώρυγας του Σουέζ και να ανατρέψουν το καθεστώς του Νάσερ στην Αίγυπτο. Αργότερα, ήταν η σειρά των ΗΠΑ να στηρίξουν το Ισραήλ, σαν ένα σταθερό προπύργιό τους στη στρατηγικής σημασίας περιοχή της Μέσης Ανατολής.
Η ισραηλινή επίθεση του 1967 δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, είχε προηγηθεί μια ολόκληρη σειρά από «μικρότερες»επιθέσεις και προκλήσεις.
Το 1966 για παράδειγμα, στο «Επεισόδιο του Σαμούν»μια ισραηλινή ταξιαρχία κατέλαβε το ομώνυμο χωριό στη Δυτική Οχθη σε αντίποινα για τη δράση Παλαιστινίων ανταρτών. Ανατίναξε 125 σπίτια και σκότωσε 18 ιορδανούς στρατιώτες. Τον Απρίλη του 1967 η ισραηλινή αεροπορία κατέρριψε 6 συριακά αεροσκάφη και ο τότε αρχηγός του Γενικού Επιτελείου, ο Γιτζχάκ Ράμπιν δήλωνε από το ραδιοσταθμό των ενόπλων δυνάμεων ότι «Ερχεται η στιγμή που θα βαδίσουμε στη Δαμασκό για να ανατρέψουμε την συριακή κυβέρνηση.»
Συμφέροντα
Επίσης, η απόφαση για το«προληπτικό χτύπημα» είχε περισσότερο να κάνει με τη γνώση ότι η Αίγυπτος δεν ήταν έτοιμη για πόλεμο, παρά με το αντίθετο. Για παράδειγμα ο επικεφαλής της Μοσάντ, της ισραηλινής κατασκοπίας, εκείνη την περίοδο, ο Μέιτ Αμιτ δήλωσε αργότερα ότι «Η Αίγυπτος δεν ήταν έτοιμη για πόλεμο. Και ο Νάσερ δεν ήθελε πόλεμο.» Αλλωστε, το Ισραήλ εξαπέλυσε το «προληπτικό πλήγμα» δυο μόλις μέρες πριν την κανονισμένη επίσκεψη του αιγύπτιου προέδρου στην Ουάσιγκτον για συνομιλίες σχετικά με το καθεστώς των Στενών του Τιράν.
Δεν ήταν η ειρήνη και η ασφάλεια αυτό που προστάτευε το Ισραήλ το 1967 αλλά τα συμφέροντα τα δικά του και της Δύσης.
Αυτό φάνηκε και από την συνεργασία που είχε σε αυτή την σύγκρουση με τις ΗΠΑ.
Οι αμερικάνικες μυστικές υπηρεσίες είχαν στενή συνεργασία με αυτές του Ισραήλ πολύ καιρό πριν ξεσπάσει ο πόλεμος του 1967.
Η CIA είχε εκτιμήσει από την αρχή της κρίσης ότι σε περίπτωση σύγκρουσης το Ισραήλ θα μπορούσε να «κάνει αγνώριστους από το ξύλο»-σύμφωνα με τα λόγια του προέδρου Τζόνσον– και τους τρεις αραβικούς στρατούς μαζί. Οι αναφορές των ισραηλινών πιλότων που πραγματοποιούσαν τις επιθέσεις μεταδίδονταν σχεδόν αμέσως στο αμερικάνικο Πεντάγωνο και ο Γιουτζήν Ρόστοου,υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ σχολίαζε με αγαλλίαση το «κυνήγι γαλοπούλας»δηλαδή τον στρατιωτικό περίπατο του Ισραήλ.
Ο Πόλεμος των Εξι Ημερών ήταν για τις ΗΠΑ η τελική απόδειξη ότι το Ισραήλ είναι το αναντικατάστατο στήριγμά τους στην Μέση Ανατολή.
Το Ισραήλ έπαιρνε βοήθεια από τις ΗΠΑ και πριν τον πόλεμο του 1967, αλλά μετά από αυτόν, αυτή η «βοήθεια» τέθηκε σε διαφορετική βάση . Για παράδειγμα, το 1968 και το 1969, η αμερικάνικη βοήθεια ήταν συνολικά 140 εκατομμύρια δολάρια. Το 1974 μόνο, η βοήθεια ήταν 2.570 εκατομμύρια δολάρια. Αυτή η συμμαχία συνεχίζεται μέχρι σήμερα
εξυπηρετώντας τα ίδια συμφέροντα.
Γιατί ηττήθηκαν τα Aραβικά κράτη;
Η ήττα στον Πόλεμο των Εξι Ημερών σημάδεψε το τέλος της «χρυσής περιόδου» του αραβικού εθνικισμού. Ο πρόεδρος Νάσερ της Αιγύπτου συμβόλιζε για εκατομμύρια Αραβες την σύγκρουση με τον ιμπεριαλισμό και την παλιά τάξη πραγμάτων στην Μέση Ανατολή.Μετά τον πόλεμο το κύρος του καταβαραθρώθηκε. Ο ίδιος παραιτήθηκε, για ναεπανέλθει μετά στη θέση του, αλλά τίποτα πια δεν ήταν όπως πριν.
Το 1956 ο Νάσερ είχε εθνικοποιήσει τη Διώρυγα του Σουέζ και είχε αντισταθεί με επιτυχία στην επίθεση της Γαλλίας, της Βρετανίας και του Ισραήλ, στηριζόμενος σε ένα μαζικό κίνημα αντίστασης.
Τα επόμενα χρόνια το καθεστώς ριζοσπαστικοποιήθηκε, διακηρύσσοντας ότι χτίζει τον «αραβικό σοσιαλισμό» και ότι σκοπεύει να ενώσει όλους τους Αραβες, «από τον Ατλαντικό μέχρι τον Κόλπο». Ανάμεσα στο 1960 και το 1964 προχώρησε σε μια μεγάλη αγροτική μεταρρύθμιση, εθνικοποίησε τράπεζες και μεγάλες επιχειρήσεις και ξεκίνησε ένα πρόγραμμα οικονομικής ανάπτυξης με κέντρο το κρατικό τομέα της οικονομίας.
Στην εξωτερική του πολιτική δυνάμωνε τους δεσμούς με τη Ρωσία που τον ενίσχυε με συμβούλους και στρατιωτικό εξοπλισμό,όπως τανκς και αεροπλάνα –αυτά που καταστράφηκαν τόσο άδοξα στο έδαφος στις 5Ιούνη του 1967.
Ομως, το καθεστώς του Νάσερ,όπως και αυτό του κόμματος Μπάαθ της Συρίας που ακολουθούσε μια παρόμοια πολιτική, έπασχαν από μια πολύ σοβαρή αδυναμία.
Η κοινωνική τους βάση ήταν στρώματα της μεσαίας τάξης που ασφυκτιούσαν μεν από την πίεση του ιμπεριαλισμού και των παλιών γαιοκτημόνων που κυριαρχούσαν σε αυτές τις χώρες πριν, αλλά που παράλληλα ήθελαν να δυναμώσουν τα προνόμιά τους σε βάρος των εργατών και των αγροτών. Η ταξική φύση αυτών των καθεστώτων τα έκανε ανίκανα να συγκρουστούν με επιτυχία με τον ιμπεριαλισμό και το μαντρόσκυλό του στην περιοχή, το Ισραήλ.Για να το κάνουν αυτό χρειαζόταν πραγματικός συντονισμός και εμπιστοσύνη στην επαναστατική δράση των «από κάτω» -των εργατών και των αγροτών.
Ομως, αυτά ακριβώς δεν μπορούσαν να κάνουν αυτά τα καθεστώτα, γιατί οι προτεραιότητές τους, παρόλη τη φρασεολογία τους, ήταν διαφορετικές.
Ο Νάσερ μπορεί να μιλούσε για «σοσιαλισμό»αλλά έριχνε στη φυλακή τους αριστερούς και απαγόρευε τις απεργίες, για σύγκρουση με τον ιμπεριαλισμό αλλά αγκαλιαζόταν με τους σεΐχηδες της Σ. Αραβίας ή την βασιλική οικογένεια της Ιορδανίας, που ήταν πιστοί σύμμαχοι της Δύσης.Και τα εθνικιστικά καθεστώτα της Αιγύπτου ή της Συρίας μιλούσαν για «παναραβική ενότητα» αλλά αλληλοτρώγονταν σε κάθε ευκαιρία.
Xάσμα
Ο στρατός της Αιγύπτου εξέφραζε με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο αυτή την αδυναμία. Ενα τεράστιο χάσμα χώριζε το σώμα των αξιωματικών από τους απλούς φαντάρους. Οι αξιωματικοί προέρχονταν από τα ίδια προνομιούχα στρώματα και τάξεις που αποτελούσαν τη βάση του καθεστώτος του Νάσερ –και κουβαλούσαν όλα τα χαρακτηριστικά τους: διαφθορά, νεποτισμός,αναποφασιστικότητα την στιγμή της σύγκρουσης.
Ο Αμπντ αλ Χακίμ Αμέρ, ο αρχηγόςτου Γενικού Επιτελείου, ήταν μπλεγμένος σε κάθε είδους σκάνδαλο, προήγαγε αξιωματικούς με βάση τους φιλικούς και οικογενειακούς δεσμούς, είχε αποδειχτεί ανίκανος σε μια σειρά στρατιωτικέςεπιχειρήσεις στο παρελθόν. Και όταν ξέσπασε ο πόλεμος εξέδιδε διαταγές που η μια ακύρωνε την προηγούμενη, αγνόησε κάθε είδους σχέδιο που είχαν καταστρώσει οι επιτελείς του τα προηγούμενα χρόνια. Και αυτά τα φαινόμενα επικρατούσαν σε όλη την κλίμακα της ιεραρχίας του αιγυπτιακού στρατού.
Ο Νάσερ πίστευε ότι την νίκη μπορούν να την φέρουν τα υπερσύγχρονα ρώσικα όπλα που είχε συσσωρεύσει.
Ομως,αυτά τα όπλα έπρεπε να τα χειριστούν οι απλοί φαντάροι, δηλαδή εργάτες και αγρότες με στολή. Αυτοί, όμως, ούτε την κατάλληλη εκπαίδευση είχαν και, το σημαντικότερο, το «ηθικό» δηλαδή το κίνητρο να πολεμήσουν μέχρι τέλους και με πίστη ότι θα νικήσουν.
Η ήττα του 1967 λειτούργησε σαν ένα τεράστιο σοκ για εκατομμύρια Αραβες και ιδιαίτερα για τους Παλαιστίνιους.Μέχρι τότε, το παλαιστινιακό κίνημα, η «Οργάνωση για την Απελευθέρωση τηςΠαλαιστίνης» ήταν περισσότερο ένα εξάρτημα της εξωτερικής πολιτικής του Νάσερ.Το 1967 το άλλαξε αυτό. Οι Παλαιστίνιοι, μπροστά στην χρεοκοπία των αραβικών καθεστώτων, στράφηκαν μαζικά στις αντάρτικες οργανώσεις που είχαν ξεκινήσει τη δράση τους, όπως την Φατάχ του Γιασέρ Αραφάτ. Τον Μάρτη του 1968, εννιά μόλις μήνες μετά την ταπείνωση στον πόλεμο, ο ισραηλινός στρατός επιτέθηκε στο ιορδανικό χωριό Καραμέχ όπου ο Αραφάτ είχε εγκαταστήσει το αρχηγείο του. Οι διακόσιοι Παλαιστίνιοι αντάρτες αντιστάθηκαν επιτυχημένα επί ώρες, προκαλώντας βαριές απώλειες στους Ισραηλινούς –και αναγκάζοντας έτσι τον ιορδανικό στρατό που μέχρι τότε σφύριζε αδιάφορα να μπει στη μάχη.
Η «Μάχη του Καραμέχ»εκτόξευσε στα ύψη το κύρος του Αραφάτ και της Φατάχ, και όλων των αντάρτικων παλαιστινιακών οργανώσεων. Τα επόμενα χρόνια το παλαιστινιακό κίνημα έγινε ο φάρος για εκατομμύρια ανθρώπους στη Μ. Ανατολή.
Ομως, η πολιτική της ηγεσίας της ΟΑΠ ήταν η «μη-ανάμιξη στα εσωτερικά» των αραβικών χωρών.
Αυτό σήμαινε άρνηση να ξεσηκώσουν τη μοναδική δύναμη που μπορεί να παλέψει νικηφόρα ενάντια στο Ισραήλ και τις ΗΠΑ, τα εκατομμύρια των εργατών και των καταπιεσμένων στη Μέση Ανατολή. Αυτή είναι η αιτία για τις επανειλημμένες τραγικές ήττες του παλαιστινιακού κινήματος και για τους συμβιβασμούς της σημερινής του ηγεσίας.
H Xoύντα στο πλευρό HΠA – Iσραήλ
Οταν ξέσπασε ο πόλεμος τον Ιούνη, στην Ελλάδα η χούντα είχε συμπληρώσει δυο μήνες. Η χούντα έπαιξε σημαντικό ρόλο σε αυτόν τον πόλεμο –στο πλευρό των ΗΠΑ και του Ισραήλ.
Ο Αλ. Παπαχελάς στο βιβλίο του«Ο Βιασμός της Ελληνικής Δημοκρατίας» γράφει
«Τον Ιούνιο του 1967 η διεθνής συγκυρία βοήθησε καθοριστικά τις σχέσεις της Χούντας με την Ουάσιγκτον. Ο πόλεμος ανάμεσα στο Ισραήλ και τις αραβικές χώρες δημιούργησε σημαντικές ανάγκες για το αμερικάνικο Πεντάγωνο, μεταξύ άλλων για τη χρησιμοποίηση των βάσεων στην Ελλάδα, την μεταφορά αμερικάνων πολιτών και συγγενών διπλωματικών υπαλλήλων σε ουδέτερη χώρα, καθώς και την πτήση αεροσκαφών στον ελληνικό εναέριο χώρο.
Ο Ντην Ρασκ, Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ εισηγήθηκε στον Λίντον Τζόνσον να ενισχύσουν τα εξοπλιστικά προγράμματα της Χούντας επειδή ‘έχουμε εγκαταστάσεις στην Ελλάδα οι οποίες είναι σημαντικές για την Αεροπορία, το Ναυτικό, τη CIA και την USA και η αξία των οποίων έχει αυξηθεί μετά τον αραβοϊσραηλινό πόλεμο.’ Ο πόλεμος αυτός υπογράμμισε την σημασία της Ελλάδας(μαζί με την Τουρκία και το Ιράν) για τα αμερικάνικα συμφέροντα.»
Η άρχουσα τάξη της Ελλάδας είχε συμφέροντα στην Μέση Ανατολή.
Οπως και σήμερα, έτσι και στη δεκαετία του ’60,τα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής μεταφέρονταν στη Δύση κατά κανόνα από τα τάνκερ των ελλήνων εφοπλιστών και ένα κομμάτι από τα κέρδη τους γινόταν επενδύσεις σε αυτές τις χώρες. Ο έλεγχος της Μ. Ανατολής από τη Δύση, ήταν ο αναγκαίος όρος για να συνεχίσουν να το κάνουν. Γι’ αυτό από την αρχή ήταν ενάντια στα αραβικά κινήματα που απειλούσαν αυτόν τον έλεγχο.
Η Κύπρος, λόγω της θέσης της,ήταν και παραμένει ένα στρατηγικό σημείο για τον έλεγχο της Μέσης Ανατολής.
Η ελληνική άρχουσα τάξη ήθελε την Κύπρο για λογαριασμό της για να μπορέσει να παίξει σε αυτό το παιχνίδι. Δεν την ήθελε, όμως, μόνο αυτή: για τους ίδιους λόγους την ήθελε και η τουρκική άρχουσα τάξη. Οι δυο άρχουσες τάξεις συγκρούστηκαν πάνω στην Κύπρο, για το ποια θα την εξασφαλίσει για την Δύση, για το ποια θα κρατάει το «κλειδί» μιας από τις πύλες της Μέσης Ανατολής.
50 χρόνια έχουν περάσει από τον πόλεμο του 1967 και την υποστήριξη που πρόσφερε η ελληνική άρχουσα τάξη και το κράτος της στο Ισραήλ και τις ΗΠΑ. Αυτή η στήριξη συνεχίζεται και σήμερα, εξυπηρετώντας τα ίδια συμφέροντα
Liberation Popular 